WPN!

Tej niedzieli nareszcie udało się wyciągnąć dwóch przewodników świetnie znających tereny WPNu. Skład nie był pewien do samego końca, kilka osób odpuściło, mimo wszystko jednak pojawiła się największa ekipa w historii naszych wycieczek! Peleton prowadzili Tomek i Marcin (wspomniani wcześniej przewodnicy), zaś koła próbowali im dotrzymać Zbychu, Krzychu, Tomek W, oraz moja skromna osoba :) Z pod dzwonu (niestety znów z opóźnieniem) wyruszyliśmy w kierunku Dębca, cały czas trzymając się Warty. Przy leśnictwie Dębina czekały już na nas Aga i Gizela - na dzień dobry usłyszeliśmy: "chłopaki dopompujecie nam koła?" i kolejne minuty w plecy :P W końcu ruszyliśmy dalej i nadal trzymając się rzeki wjechaliśmy na kręta urozmaiconą korzeniami, mostkami oraz niewielkimi górkami ścieżkę, gdzie zostało wykonane to piękne ujęcie:

trasa Poznań-Puszczykowo (made by Tomek) © Mafia

Trasa ta doprowadziła nas prawie na sam dworzec w Puszczykowie gdzie wjechaliśmy na asfalt i polansowaliśmy się nieco przed miejscowymi. Bardzo podoba mi się ta miejscowość, ma taki specyficzny klimat :) Po kolejnych kilku kilometrach asfaltu nagły zwrot w prawo i kawałek morderczego singielka pod górę i po korzeniach :) Chwilę później dojechaliśmy w końcu do tablicy informacyjnej Wielkopolskiego Parku Narodowego. Tam okazało się, że Gizela ma bardzo ograniczony czas i musi wracać tą samą drogą. Jako prawdziwi mężczyźni i dżentelmeni musieliśmy podjąć stosowne kroki i powrócić razem z nią :) Agnieszka jako osoba wielce dobroduszna poparła naszą inicjatywę :) No ale zdjęcie z WPNu jest:

WPN © Mafia

Wracając tą samą drogą spotkaliśmy wielu kolarzy, a także niedzielnych spacerowiczów, którzy nierzadko bawili nas swymi komentarzami na nasz temat np. "więcej ich tu nie było" :) Mijaliśmy też sporą grupę ludzi z lustrzankami zawieszonymi na szyjach - jakiś kurs albo warsztaty fotograficzne. szkoda, że nie wzięliśmy do nich kontaktu, mielibyśmy sporo ładnych fotek... Gdy ludzi było za dużo używałem mojego nowego niszczycielskiego narzędzia zagłady:

Kaczor! © Mafia

Po drodze wielokrotnie zatrzymywaliśmy się, bo koleżanka Gizela miała pilne telefony... Wielu to zirytowało, aczkolwiek doprowadziliśmy ją bezpiecznie na Dębiec gdzie z kolei ja musiałem porozmawiać przez komórkę i tym samym zgubiłem wszystkich... Od następnej wycieczki musimy ograniczyć rozmowy telefoniczne! Po kilku kilometrach odnalazłem ich, jednak wtedy okazało się, że Zbychu pojechał na moje poszukiwania i nie wrócił. Jako, że w oponę wszedł mi niesforny kolec po awaryjnym pompowaniu udaliśmy się szybkim tempem w kierunku domu. Po drodze jeszcze szybkie międzypompowanie i jakoś się dokulałem na flaku :) Po tych 72 kilometrach czułem jednak niedosyt, a że dzień był jeszcze młody, a Dorota właśnie wracała z Szamotuł postanowiłem wskoczyć na szoskę i udać się w jej kierunku. Ale o tym w następnym odcinku... (czytaj: za chwilę w kolejnym wpisie :))